1 โยบว่าความทุกข์ของท่านไม่มีสิ้นสุด “มนุษย์มีงานเหนื่อยยากบนแผ่นดินมิใช่หรือ?และชีวิตเขาเหมือนชีวิตลูกจ้างมิใช่หรือ?2 เหมือนทาสผู้โหยหาร่มเงาและเหมือนลูกจ้างผู้เฝ้าคอยค่าแรง3 เช่นเดียวกัน ข้าได้ส่วนแบ่งเป็นเดือนแห่งความอนิจจังและคืนแห่งความทุกข์ถูกจัดสรรแก่ข้า4 เมื่อข้านอนลง ข้าว่า ‘เมื่อไรหนอข้าจะลุกขึ้น?’แต่กลางคืนก็ยาวและข้าก็พลิกไปพลิกมาจนรุ่งเช้า5 เนื้อของข้าห่มด้วยหนอนและฝุ่นหนังของข้าด้านแข็งและปริออก6 วันคืนของข้าเร็วกว่ากระสวยของช่างทอและจบลงอย่างสิ้นหวัง7 “ขอทรงระลึกว่า ชีวิตข้าพระองค์เป็นเพียงลมหายใจดวงตาข้าพระองค์จะไม่เห็นสิ่งดีอีกเลย8 ดวงตาที่เคยเห็นข้าพระองค์จะไม่เห็นข้าพระองค์อีกต่อไปฝ่ายพระเนตรของพระองค์มองหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว9 เมฆจางและหายไปฉันใดผู้ที่ลงไปยังแดนคนตายก็มิได้ขึ้นมาฉันนั้น10 เขาไม่กลับไปเรือนของเขาอีกและที่อยู่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเลย11 “เพราะฉะนั้น ข้าพระองค์จึงไม่ยั้งปากข้าพระองค์จะพูดด้วยใจระทมข้าพระองค์จะบ่นด้วยใจขมขื่น12 ข้าพระองค์เป็นทะเล หรือเป็นมังกรหรือพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพระองค์?13 เมื่อข้าพระองค์พูดว่า ‘เตียงของข้าจะปลอบโยนข้าที่นอนของข้าจะผ่อนคลายทุกข์ของข้า’14 พระองค์ก็ทรงทำให้ข้าพระองค์กลัวด้วยความฝันและทำให้ข้าพระองค์หวาดเสียวด้วยนิมิต15 ข้าพระองค์จึงเลือกที่จะถูกรัดคอตายดีกว่าจะเหลือแต่กระดูกอย่างนี้16 ข้าพระองค์เบื่อชีวิต ข้าพระองค์จะไม่อยู่ค้ำฟ้าปล่อยข้าพระองค์ตามลำพังเถิด เพราะวันเวลาของข้าพระองค์เป็นแต่เพียงลมหายใจ17 มนุษย์เป็นผู้ใดเล่า พระองค์จึงทรงถือว่าเขาสำคัญนักและเป็นผู้ที่พระองค์ใส่พระทัยสดด.8:4; 144:318 ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้าทรงทดสอบเขาทุกขณะ?19 พระองค์จะไม่ละพระเนตรจากข้าพระองค์สักครู่หรือปล่อยข้าพระองค์ตามลำพัง เพื่อข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายได้บ้างเชียวหรือ?20 ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงเฝ้าดูมนุษย์ ถ้าข้าพระองค์ทำบาป ข้าพระองค์ทำอะไรแก่พระองค์เล่า?ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพระองค์เป็นเป้าหมายของพระองค์?ทำไมข้าพระองค์จึงเป็นภาระแก่พระองค์?21 ทำไมพระองค์ไม่ทรงอภัยการละเมิดของข้าพระองค์และนำเอาความผิดของข้าพระองค์ไปเสีย?เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในผงคลีดินพระองค์จะทรงเสาะหาข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์ก็ไม่อยู่เสียแล้ว”