1 “เจ้าจะลากเลวีอาธานดูเชิงอรรถ โยบ 3:8สดด.74:14; 104:26; อสย.27:1ออกมาด้วยเบ็ดได้หรือ?จะเอาเชือกกดลิ้นของมันลงได้หรือ?2 เจ้าเอาเชือกสนตะพายร้อยเชือกเข้าช่องจมูกเพื่อผูกหรือจูงมันได้หรือ?เอาขอเจาะคางมันได้หรือ?3 มันจะวิงวอนต่อเจ้าเป็นอันมากหรือ?มันจะพูดกับเจ้าด้วยคำอ่อนหวานหรือ?4 มันจะทำพันธสัญญากับเจ้าเพื่อเจ้าจะรับมันเป็นทาสตลอดไปหรือ?5 เจ้าจะเล่นกับมันเหมือนเล่นกับนกหรือ?เจ้าจะผูกมันไว้ให้สาวๆ ของเจ้าเล่นหรือ?6 พ่อค้าจะมาต่อราคาซื้อมันไปหรือ?เขาทั้งหลายจะเอามันแบ่งกันท่ามกลางพวกพ่อค้าหรือ?7 เจ้าเอาฉมวกปักหนังของมันเอาหลาวแทงหัวของมันได้หรือ?8 ลงมือจับมันดูเมื่อนึกถึงการต่อสู้กับมันแล้ว เจ้าจะไม่คิดทำอีก9 ดูเถิด ความหวังของคนที่จะจับมันก็สูญเปล่าเมื่อเห็นมันเข้าเท่านั้น จะไม่ล้มลงหรือ?10 ไม่มีผู้ใดดุพอที่จะไปยั่วเย้ามันแล้วผู้ใดเล่าจะยืนมั่นต่อหน้าเราได้?11 ผู้ใดเล่าให้อะไรแก่เรา ซึ่งเราจะต้องตอบแทนเขาแปลได้อีกว่า ผู้ใดท้าทายเรา เราจะสนองเขา?รม.11:35ทุกสิ่งที่อยู่ใต้ฟ้าสวรรค์เป็นของเรา12 “เราจะไม่งดพูดถึงแข้งขาของมันหรือพลังอันแข็งกล้าของมัน หรือโครงร่างอันดีของมัน13 ผู้ใดจะถลกเสื้อชั้นนอกของมันออกได้ผู้ใดจะแทงเข้าไปในเสื้อเกราะสองชั้นของมันได้14 ผู้ใดจะมีแรงง้างขากรรไกรมันได้ภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ผู้ใดเปิดประตูใบหน้าของมันได้??ฟันของมันเรียงรายโดยรอบน่าสยดสยอง15 ที่หลังภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า ความภาคภูมิใจของมันทำด้วยโล่เป็นแถวๆแนบตัวมันสนิทเหมือนอย่างตราผนึก16 มันอยู่ชิดกันมากไม่มีลมผ่านเข้าไปได้17 เกล็ดเหล่านั้นเชื่อมต่อกันและกันมันเกาะติดกันแน่น และแยกจากกันไม่ได้18 การจามของมันปล่อยแสงสว่างออกมาตาของมันเหมือนอย่างแสงอรุณ19 คบเพลิงออกมาจากปากของมันประกายไฟพุ่งออกมา20 ควันออกมาทางรูจมูกของมันอย่างกับมาจากหม้อเดือดและอ้อเล็กที่ลุกไหม้21 ลมหายใจของมันจุดไฟให้ถ่านได้เปลวเพลิงออกมาจากปากของมัน22 กำลังอยู่ในลำคอของมันและความสยดสยองเต้นอยู่ข้างหน้ามัน23 หลืบเนื้อของมันเกาะติดกันหล่อติดกันแน่น ไม่ขยับเขยื้อน24 หัวใจของมันแข็งอย่างกับหินเออ แข็งเหมือนอย่างแท่นหินโม่25 เมื่อมันลุกขึ้นมา ผู้ทรงอานุภาพแปลได้อีกว่า พระทั้งหลายก็กลัวมันเขาทั้งหลายก็มีใจฝ่อเนื่องด้วยเสียงกระแทกของมัน26 ถึงคนใดเอาดาบลองแทงมัน ก็ต้านมันไม่ได้ไม่ว่าหอก หรือแหลน หรือหอกซัด27 มันนับเหล็กว่าเป็นฟางและทองสัมฤทธิ์ว่าเป็นไม้ผุ28 ลูกธนูทำให้มันหนีไปไม่ได้หินลูกสลิงก็กลายเป็นตอข้าว29 ไม้กระบองก็นับเป็นตอข้าวด้วยมันหัวเราะเยาะเสียงหอกซัด30 เบื้องล่างของมันคมอย่างกับเศษหม้อแตกมันเหยียดตัวออกบนเลนเหมือนเลื่อนนวดข้าว31 มันทำให้ที่ลึกเดือดเหมือนหม้อมันทำให้ทะเลเหมือนหม้อน้ำมัน32 มันละทางแวบวาบไว้ข้างหลังทำให้ใครๆ คิดว่าที่ลึกมีผมหงอก33 บนแผ่นดินโลกไม่มีอะไรเหมือนมันเป็นสิ่งถูกสร้างที่ไม่ให้รู้จักความกลัว34 มันเห็นทุกสิ่งที่อยู่สูงมันเป็นราชาเหนือบรรดาสัตว์ที่สง่า”