1 พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า“หนังสือหย่าของแม่เจ้าซึ่งเราได้ใช้ไล่นางไปเสียนั้น อยู่ที่ไหนเล่าหรือเจ้าหนี้ของเราคนไหนเล่าที่เราได้ขายตัวเจ้าไปดูเถิด เพราะความบาปชั่วของเจ้า เจ้าจึงถูกขายและเพราะความทรยศของเจ้า แม่ของเจ้าจึงถูกไล่ไป2 ทำไมนะ เมื่อเรามาจึงไม่มีใครเลยเมื่อเราร้องเรียกจึงไม่มีใครตอบมือของเราสั้น ไถ่ไม่ได้หรือและเราไม่มีกำลังที่จะช่วยกู้หรือดูเถิด เราให้น้ำทะเลแห้งด้วยการขนาบของเราเรากระทำให้แม่น้ำเป็นถิ่นทุรกันดารปลาของแม่น้ำนั้นก็เหม็นเพราะขาดน้ำและตายเพราะกระหาย3 เราห่มฟ้าสวรรค์ไว้ด้วยความดำมืดและเอาผ้ากระสอบมาคลุม”4 การเชื่อฟังของผู้รับใช้ของพระเจ้า พระเจ้าได้ประทานให้ข้าพเจ้ามีลิ้นของบรรดาผู้ที่พระองค์ทรงสอนเพื่อข้าพเจ้าจะได้รู้ที่จะค้ำชูผู้ที่เหน็ดเหนื่อยไว้ด้วยถ้อยคำทุกๆเช้าพระองค์ทรงปลุกทรงปลุกหูของข้าพเจ้าเพื่อให้ฟังอย่างผู้ที่พระองค์ทรงสอน5 พระเจ้าได้ทรงเบิกหูข้าพเจ้าและข้าพเจ้าก็ไม่ดื้อดันข้าพเจ้าไม่หันกลับ6 ข้าพเจ้าหันหลังให้แก่ผู้ที่โบยตีข้าพเจ้าและหันแก้มให้แก่คนที่ดึงเคราข้าพเจ้าออกข้าพเจ้าไม่หนีหน้าจากความอายแก่การถ่มน้ำลายรด มธ. 26:67; มก. 14:657 เพราะว่าพระเจ้าทรงช่วยข้าพเจ้าเพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงไม่ขายหน้าเพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงตั้งหน้าของข้าพเจ้าอย่างหินเหล็กไฟและข้าพเจ้าทราบว่าข้าพเจ้าจะไม่ได้อาย8 พระองค์ผู้ทรงแก้แทนข้าพเจ้าก็อยู่ใกล้ใครจะสู้คดีกับข้าพเจ้าก็ให้เรายืนอยู่ด้วยกันใครเป็นปฏิปักษ์ของข้าพเจ้าก็ให้เขามาใกล้ข้าพเจ้า9 ดูเถิด พระเจ้าทรงช่วยข้าพเจ้าใครจะกล่าวโทษข้าพเจ้าว่ามีความผิดดูเถิด บรรดาเขาทุกคนจะร่อยหรอไปเหมือนอย่างเสื้อผ้าตัวแมลงจะกินเขาเหล่านั้นเสีย รม. 8:33-3410 ใครบ้างในพวกเจ้าเกรงกลัวพระเจ้าและเชื่อฟังเสียงของผู้รับใช้ของพระองค์ผู้ดำเนินในความมืดและไม่มีความสว่างแต่ยังวางใจในพระนามพระเจ้าและพึ่งอาศัยพระเจ้าของเขา11 ดูเถิด เจ้าทั้งสิ้นผู้ก่อไฟผู้เอาดุ้นไฟคาดตัวเจ้าไว้จงเดินด้วยแสงไฟของเจ้าและด้วยแสงดุ้นไฟซึ่งเจ้าได้ก่อเจ้าจะได้รับอย่างนี้จากมือของเราคือ เจ้าจะต้องนอนลงในที่ทรมาน